ก่อนหน้านี้ผมเคยกล่าวว่า "การศึกษาในช่วงอายุ 0-3 ขวบ สามารถทำคนให้เป็น "อัจฉริยะ" ถ้าอยากจะทำ"

       พอผมพูดอย่างนี้ คุณแม่หลายคนคงจะวิจารณ์ว่า "ถ้าอย่างนั้นการศึกษาในวัยเด็กเล็ก คือการศึกษาเพื่อสร้างอัจฉริยบุคคลอย่างนั้นหรือ"

       คำตอบของผมก็คือ "ไม่ใช่" จุดประสงค์ประการเดียวของการศึกษาในวัยเด็กเล็กคือ "เพื่อสร้างเด็กให้เป็นคนที่มีไหวพริบดี ร่างกายแข็งแรง ร่าเริงและอ่อนโยน"

       คนเรานั้น ถ้าหากไม่มีข้อบกพร่องทางร่างกายแล้ว ทุกคนเหมือนกันหมดตอนแรกเกิด เรื่องที่เด็กกลายเป็นเด็กฉลาด เด็กโง่ เด็กที่มีนิสัยอ่อนโยนหรือดื้อรั้นอยาบกระด้างนั้น ทั้งหมดเป็นความรับผิดชอบของพ่อแม่ ไม่ว่าเด็กคนไหน ถ้าหากได้รับสิ่งที่เขาควรจะได้รับในเวลาที่เหมาะสม เขากลายเป็นคนที่มีปัญญาและมีอุปนิสัยดีเลิศในอนาคต

       คุณอาจรู้สึกตะขิดตะขวนอยู่บ้าง ถ้าผมจะเปรียบคนกับหมา แต่ไม่ว่าจะเป็นหมาพันธุ์ดีแค่ไหนก็ตาม ถ้าหากปล่อยให้ไปเข้ากลุ่มกับหมากลางถนน มันจะค่อย ๆ ติดนิสัยป่าเถื่อน และในที่สุดมันก็จะกลายเป็นหมากลางถนนไปด้วย เด็กแรกเกิดนั้นมีสมองซึ่งพัฒนาน้อยกว่าสมองของหมาเสียอีก เพราะฉะนั้นการเลี้ยงดูที่ผิดพลาดจะทำให้เด็กกลายเป้นหมากลางถนนไปได้อย่างง่ายดาย

       หลายปีก่อน เกิดคดีสยองขวัญขึ้นในญี่ปุ่น โดยเด็กหนุ่มคนหนึ่งทำการฆาตกรรมผู้เคราะห์ร้ายหลายคนด้วยอาวุธปืน โดยไม่มีเหตุผลใดใดทั้งสิ้น ต่อมาเด็กหนุ่มคนนั้นเขียนบันทึกจากในคุกออกเผยแพร่ ตอนหนึ่งในบันทึกเขาเขียนว่า "นิสัยสันดานของคนนั้น เขาว่าถูกสร้างขึ้นภายในอายุ 5 ขวบ ชั่วชีวิตคนเรานั้นระยะเวลา 5 ปีมันน้อยนิด ถ้าหากมันสร้างสันดานที่กำหนดชีวิตของคนได้ละก็มันช่างเป็นช่วงเวลาที่สำคัญเหลือเกิน แต่ว่าทำไมพ่อแม่ทั้งหลายถึงได้ละเลยมันเสียนักนะ! "(จาก "น้ำตาของคนโง่") บันทึกของเขาเขียนวิจารณ์ชีวิตในวัยเยาว์เอาไว้อย่างเจ็บปวด อ่านข้อความอย่างนี้แล้ว มีพ่อแม่คนไหนบ้างที่ไม่สะเทือนใจ

       ผมคิดว่าอุดมคติพื้นฐานของการศึกษาในวัยเด็กเล็ก คือเพื่อไม่ให้เกิดเด็กโชคร้ายแบบเด็กหนุ่มคนนี้ เพื่อไม่ให้หมาดีกลายเป็นหมากลางถนน ซึ่งจุดสำคัญที่สุดขึ้นอยู่กับการเลี้ยงเด็กตั้งแต่แรกเกิดทีเดียว

       การให้เด็กฟังดนตรีดี ๆ ให้เด็กเรียนไวโอลินนั้น ไม่ใช่เพื่อสร้างอัจฉริยบุคคลทางดนตรี การสอนภาษาอังกฤษ สอนให้อ่านหนังสือ ไม่ใช่เพื่อสร้างอัจฉริยบุคคลทางภาษา รวมทั้งไม่ใช่การเตรียมเด็กเพื่อให้เขาโรงเรียนอนุบาลดี ๆ หรือโรงเรียนประถมดี ๆ แต่อย่างใด การเรียนไวโอลิน ภาษาอังกฤษ และการอ่านตัวอักษรนั้นเป็นเพียงมาตรการอย่างหนึ่ง ในการค้นหาความสามารถอันมหาศาลของเด็กเท่านั้น

บทความจากหนังสือ : รอให้ถึงอนุบาลก็สายเสียแล้ว
เขียนโดย :มาซารุ อิบุกะ
แปล/เรียบเรียง : ธีระ สุมิตร/พรอนงค์ นิยมค้า
สำนักพิมพ์หมอชาวบ้าน