พ่อแม่รังแกฉัน

จากหนังสือ คำประพันธ์บางเรื่อง ของพระยาอุปกิตศิลปสาร

         ซึ่งเป็นหนังสือที่ผมเองก็เคยได้อ่าน เมื่อครั้งสมัยเรียนตอนเด็กๆ ปัจจุบันนี้หาอ่านได้ยากขึ้น เด็กนักเรียนรุ่นหลังๆไม่ค่อยจะมีโอกาสได้เรียนรู้กันว่าพ่อแม่รังแกฉันยังไง ทำไมถึงได้บอกว่าพ่อแม่รังแกฉัน

เรื่องพ่อแม่รังแกฉัน พอจะสรุปได้ว่า เป็นเรื่องของพ่อแม่ที่รักลูกในทางที่ผิด เวลาลูกต้องการอะไรก็จะหาให้ทั้งหมด เพื่อให้ลูกมีความสุข ลูกไม่อยากเรียนก็ไม่ต้องเรียน ลูกไม่ชอบครูก็จ้างให้ใหม่ จนสุดท้ายเมื่อพ่อแม่ตายไป ลูกก็ทำอะไรไม่เป็น ทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่หาไว้ให้ ก็มลายสิ้น ต้องกลายมาเป็นขอทาน ขอข้าวคนอื่นกิน

สุดท้ายจึงต้องมาร้องว่า พ่อแม่ทำไมไม่ห้ามฉัน ทำไมไม่ว่ากล่าวตักเตือนฉัน ทำไมพ่อแม่ต้องรังแกฉันด้วย

หากว่าจะมาเปรียบเทียบกับปัจจุบันแล้ว สังคมไทยก็ยังมีพ่อแม่อีกหลายคนที่รังแกลูกตัวเอง ท่านอาจจะเห็นได้จากข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์ทั่วไปก็ได้

ซึ่งหากพ่อแม่คนนั้น เป็นชาวบ้านธรรมดาก็ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ถ้าพ่อแม่คนนั้น เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ เป็นนักการเมืองละก็ จะมีชาวบ้านอีกเท่าไรที่จะต้องเดือดร้อนกับคนพวกนี้

หลายคนอาจจะนึกถึงพ่อคนหนึ่ง เป็นพ่อของลูกชายสามคน ที่ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับชาวบ้านมานับไม่ถ้วน หลังจากที่โดนคดีใหญ่ไปคราวก่อนแล้วรอดคุกมาได้ ก็เงียบไป ไม่ปรากฏเป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์อีก

ไม่แน่ใจว่ากลับตัวกลับใจได้ เพราะได้ลองเข้าไปใช้ชีวิตในคุกมาระยะหนึ่ง หรือว่า เก็บตัวเพื่อให้คนลืมเรื่องราวในอดีต ก่อนที่จะหันมาเข้าสู่ถนนการเมืองเหมือนกับผู้เป็นพ่อก็ไม่ทราบ

แต่ก็อยากจะบอกว่า เรื่องดีๆคนเรามักลืมง่าย แต่ถ้าเรื่องร้ายๆละก็ คนจะจำฝังใจ ไม่มีลืม หากคิดจะเล่นการเมือง ก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่เสียก่อน ให้ชาวบ้านมั่นใจว่า กลับตัวกลับใจได้แล้ว และจะไม่ประพฤติตัวเช่นอดีตที่ผ่านมา

อย่าหวังแต่เพียงว่า พ่อเป็นนักการเมืองใหญ่ จะพาตัวเองเข้ามาเป็นนักการเมืองได้ เพราะว่าแม้แต่พ่อเองก็เคยสอบตกมาแล้ว อยากจะฝากเอาไว้ ถ้าเข้ามาแล้วไม่คิดจะทำประโยชน์เพื่อชาวบ้านละก็ อย่ามาสมัคร เวทีการเมืองไม่ใช่มรดกของใคร ที่พ่อเป็นแล้วจะยกให้ลูกเป็นแทน

วันนี้ก็เลยไปค้นเรื่องพ่อแม่รังแกฉันมาให้อ่านกัน โดยเฉพาะบล็อกเกอร์วัยละอ่อนที่ไม่เคยได้อ่านจากการเรียนในโรงเรียน

มี ซินแสแก่เฒ่าได้เล่าไข                ถึงเรื่องงิ้วว่าเล่นกันเช่นไร 
มีข้อใหญ่นั้นก็เป็นเช่นละคร          

แต่ข้อหนึ่งแกเล่าเขาประสงค์           มุ่งจำนงในข้างเป็นทางสอน 
ชี้ทางธรรม์มรรยาทแก่ราษฎร         เหมือนละครสุภาษิตไม่ผิดกัน   

เราบวชนาคโกนจุกในยุคก่อน           มีกล่าวกลอนเพราะพริ้งทำมิ่งขวัญ 
การขันหมากยุคเก่าท่านเล่ากัน          มีสวดฉันท์เรียกว่าสวดมาไลย์
     
เค้าก็คือท่านหวังจะสั่งสอน              แต่ผันผ่อนตามนิยมสมสมัย 
มีเฮฮาพาสนุกเครื่องปลุกใจ              สมกับได้มีงานการมงคล  
     
ในหมู่บ้านย่านกลางเมื่อปางก่อน       มีโรงสอนธรรมทานการกุศล 
เพื่อเป็นเครื่องเรืองปัญญาประชาชน        ในตำบลอัตคัตไกลวัดวา  
     
เรียกศาลาโรงธรรมประจำบ้าน           เหมือนสถานที่ฝึกทางศึกษา 
บางคราวมีการกุศลปนเฮฮา                เพื่อให้พาเพลิดเพลินเจริญใจ  
     
ฝ่ายจีนเขาได้มีอย่างที่ว่า                    เอางิ้วมาฝึกหัดดัดนิสัย 
ย่อมดูดดื่มซึมซาบปลาบปลื้มใจ          เหมือนอย่างได้รู้เห็นที่เป็นจริง  
     
งิ้วเรื่องหนึ่งแกเล่าครั้งเยาว์อยู่           ได้ไปดูจำไว้ได้ทุกสิ่ง 
เกาะในจิตติดแน่นแม้นกับปลิง           เลยเป็นสิ่งสอนใจจนใหญ่มา  
     
ตามเรื่องนั้นว่ามีเศรษฐีหนึ่ง               เป็นคนซึ่งสูงชาติวาสนา 
มีทรัพย์สินเหลือล้นคณนา                  มีบ้างช่องแน่นหนาด้วยข้าไท
     
ท่านเศรษฐีมีบุตรสุดที่รัก                  แกฟูมฟักใฝ่จิตพิสมัย 
บุตรคนเดียวแสนจะห่วงดังดวงใจ           หวังจะให้สืบวงศ์ดำรงไป  
     
มีโรงเรียนไกลบ้านอาจารย์สอน             กลัวลูกอ่อนลำบากไม่พรากได้ 
อุตส่าห์จ้างครูบามาแต่ไกล                  ให้สอนในบ้านตนสู้ปรนปรือ
     
ฝ่ายลูกเรียนผู้เดียวให้เปลี่ยวจิต             มักเบือนบิดเบื่อชังเรื่องหนังสือ 
อยากได้เพื่อนพูดจาและหารือ               พ่อก็อือออตามด้วยความรัก  
     
เกณฑ์พวกเด็กในบ้านให้อ่านด้วย           ก็เพื่อช่วยชวนใจให้สมัคร 
ครั้นมีเพื่อนเรียนล้อมอยู่พร้อมพรัก        กลับชวนชักเล่นกันไม่หมั่นเรียน 
     
ครูก็ดีจี้ไชมิได้หยุด                          แกเห็นสุดเอาใจจึงได้เฆี่ยน 
หวังให้กลัวอาญาตั้งหน้าเพียร          แต่กลับเพี้ยนผิดคาดถึงขาดกัน  
     
คือบุตรท่านเศรษฐีหนีไปหา              พ่อฟ้องว่า ครูนี้แกตีฉัน 
ปลอบให้เรียนก็ไม่ไปจนใจครัน          ต้องเป็นอันเลิกกับครูที่อยู่มา  
     
อุตส่าห์จ้างครูใหม่ตามใจลูก            แต่ไม่ถูกใจบุตรสุดจะหา 
ครูคนนั้นฉันเข็ดไม่เมตตา               คนนี้ว่าจู้จี้พิรี้พิไร  
     
แต่เปลี่ยนครูอยู่ฉะนี้ไม่มีเหมาะ           มักทะเลาะเลิกเรียนต้องเปลี่ยนใหม่ 
พวกครูๆ เข็ดกลัวกันทั่วไป                  ถึงจะให้เงินมากไม่อยากเอา  
     
บิดาผู้รักบุตรสุดจะกลุ้ม                    ลูกเป็นหนุ่มใหญ่โตยังโง่เง่า 
เที่ยวจ้างครูอยู่ห่างต่างลำเนา            ค่าจ้างเท่าไรนั้นไม่พรั่นกลัว  
     
แต่ก็ไม่ยืดไปเท่าไรนัก                       ประเดี๋ยวชักเหหันต้องสั่นหัว 
เผอิญมาปะครูที่รู้ตัว                         แกหวังชั่วค่าสอนสู้ผ่อนตาม  
     
ศิษย์จะรู้เท่าไรไม่ธุระ                   ชื่อเสียงจะเสียไปก็ไม่ขาม 
ศิษย์ผู้ใดตั้งหน้าพยายาม               สอนให้ตามแต่รักสมัครเรียน  
     
ครูคนนี้ถูกใจอยู่ได้ยืด                   ถึงจะจืดจางการเรื่องอ่านเขียน 
ก็ถูกจิตศิษย์ตนย่อมวนเวียน              อยู่จำเนียรโตใหญ่ไร้วิชา  
   
ฝ่ายพ่อแม่รักบุตรสุดจะรัก              บุตรสมัครทางไหนมิได้ว่า 
ใช้เงินทองกอบกำไม่นำพา              อยู่ไม่ช้าแกก็ตายทำลายชนม์  
     
ทรัพย์สมบัติมรดกตกแก่ลูก              ไม่ต้องปลูกเปลืองแรงแสวงผล 
มีเพื่อนมาฮาฮือนับถือตน                   เฝ้าแต่ขนทรัพย์จ่ายสบายจริง  
   
เอาอะไรได้ทุกอย่างช่างสะดวก         จะหยิบหมวกหมวกรี่เหมือนผีสิง 
ทุกอย่างรู้เอาใจไม่ประวิง                 ดูเหมือนชิงกันมาคราต้องการ  
     
ไม่ช้านักทรัพย์ลดหมดสะดวก            จะหยิบหมวกหมวกกระเดียดข้างเกียจคร้าน 
ถ้าเผลอหน่อยคอยหนีตะลีตะลาน        วิ่งเข้าร้านโรงจำนำไม่อำลา  
     
เพื่อนทั้งมวลล้วนหายเหมือนตายจาก        ที่มีมากคือสหายพวกนายหน้า 
บ้านของท่านขายเท่าไร? ให้ราคา             ผมช่วยค้าขายให้ด้วยไมตรี  
     
เพื่อนสนุกพลุกพล่านขายบ้านช่อง              พอเงินทองหมดเรียบก็เงียบจี๋ 
ต่อนี้ไปใครเยือนคือเพื่อนดี                         ไม่เช่นนี้เพื่อนโหล่โง่ระยำ  
     
บุตรเศรษฐีเป็นมาถึงครานี้                     ไม่เห็นมีมิตรสหายมากรายกล้ำ 
ผิวผู้ดีมีกระดากพะอากพะอำ                 จะคิดทำการอะไรก็ไม่เป็น  
     
ต้องตรำตรากจากย่านถิ่นบ้านเก่า            ขอทานเขาเลี้ยงตนด้วยข้นเข็ญ 
พักสถานศาลเจ้าทุกเช้าเย็น                     ค่อยคิดเห็นโทษตัวที่ชั่วมา  
     
คิดถึงเรื่องเก่าแก่พ่อแม่รัก                    สู้ฟูมฟักใฝ่ฝึกให้ศึกษา 
ตามใจลูกเหลือล้นคณนา                     ทุกสิ่งสารพัดไม่ขัดใจ  
     
คิดถึงครูผู้สอนแต่ก่อนเก่า                 บางคนเฝ้าฝึกฝนพ้นวิสัย 
บางคนเฝ้าจู้จี้พิรี้พิไร                       ไม่ถูกใจฟ้องพ่อก็อออือ  
   
จนเหลวไหลได้เข็ญถึงเช่นนี้              พ่อแม่ที่รักลูกทำถูกหรือ 
สิ่งใดพาเสียคนกลับปรนปรือ             ร้องไห้ฮือบ่นว่าเหมือนบ้าบอ  
     
วันหนึ่งไปถึงถิ่นบ้านซินแส              ก็เดินแร่เข้าไปหาตรงหน้าหมอ 
ร้องขอทานทันทีไม่รีรอ                   ฝ่ายท่านหมอมองหน้าไม่ว่าไร  
     
ลงท้ายแกกลอกหน้าหาว่าหลอก            เฮ้ย. เจ้าวอกเอ็งอย่ามาไถล 
หลอกดูลูกสาวข้าหรือว่าไร                   หรือเข้าใจว่ากูไม่รู้ที  
     
ข้าหมอดูรู้จักลักษณะ                   อย่างมึงน่ะบอกเพศเป็นเศรษฐี 
รูปลักษณ์พักตร์เจ้าเผ่าผู้ดี            ทำเช่นนี้ตั้งใจอย่างไรกัน  
     
ลูกเศรษฐีฟังว่าน้ำตาหลั่ง              ตอบเสียงดัง "พ่อแม่รังแกฉัน!" 
ร้องไห้โฮซบหน้าพลางจาบัลย์           คนบ้านนั้นต่างพากันมาดู  
      
ท่านเจ้าข้า! พ่อแม่รังแกฉัน              เขาใฝ่ฝันฟูมฟักฉันอักขู 
ฉันทำผิดคิดระยำกลับค้ำชู              จะว่าผู้รักลูกถูกหรือไร  
     
ท่านทายฉันนั้นถูกลูกเศรษฐี              ผู้กลีเลวกว่าบรรดาไพร่ 
ซึ่งยังรู้กอบการงานใด ๆ                  เลี้ยงชีพได้เพียงพอไม่ขอทาน  
     
โอ๊ย! ยิ่งเล่ายิ่งช้ำระกำเหลือ               โปรดจุนเจือเถอะท่านหมอขอข้าวสาร 
เหมือนช่วยชีพข้าเจ้าให้เนานาน            จักเป็นการบุญล้นมีผลงาม  
  
ฝ่ายท่านหมอฟังเล่าสิ้นเค้าเงื่อน               แกจึงเอื้อนโอษฐ์มีวจีถาม 
ข้าฟังเจ้าเล่าไปก็ได้ความ                        จึงเห็นตามพ่อแม่รังแกตรง   
  
เข็ดหรือไม่ใครรังแกอย่างแม่พ่อ              หรือว่าพอทนดอกบอกประสงค์ 
โอ๊ย! หนเดียวชีวิตแทบปลิดปลง              ถ้าซ้ำสองต้องลงอวิจี 
  
     
อย่ารังแกอีกเลยลูกเคยเข็ด                ขอจงเมตตาเถิดประเสริฐศรี 
ท่านหมอฟังยิ้มเยื้อนเอื้อนวจี            เจ้าว่าดีสมจริงทุกสิ่งอัน  
     
ข้าไม่อยากรังแกเช่นแม่พ่อ               ที่เจ้าขอข้าไม่อ่อนตามผ่อนผัน 
แม้เจ้าขอสิ่งใดข้าให้ปัน                   ก็เป็นอันข้าทำซ้ำรังแก  
   
เจ้าจะตกอวิจีไม่ดีดอก                    เจ้าจะออกปากพ้ออย่างพ่อแม่ 
ลูกเศรษฐีตกตะลึงทะลึ่งแล            โอ๊ย! ผมแย่ถูกล่อลงบ่อตม  
     
เมื่อไม่ให้ใครจะว่าเจ้าข้าเอ๋ย           นี่กลับเย้ยยกคำทิ่มตำผม 
จะไล่ไปก็ไม่ไล่ให้ระทม                 ว่าแล้วซมซานกลับด้วยคับใจ  
     
หมอขยับจับบ่าช้าซีเจ้า                คำที่เล่าบอกข้าน่าเลื่อมใส 
พ่อแม่รักลูกผิดชนิดไร                  เขาก็ได้ทุกข์ถมจนล้มตาย  
     
เวลานั้นตัวเจ้ายังเยาว์อยู่               จึงไม่รู้ยั้งตนจนฉิบหาย 
เดี๋ยวนี้เจ้ารู้สึกสำนึกกาย               จงขวนขวายฝึกหัดดัดสันดาน  
     
ข้าจักเป็นพ่อแม่ช่วยแก้ให้             ต้องตามใจแต่ข้าจะว่าขาน 
ถ้ายอมตามข้าว่าไม่ช้านาน             จักไม่ต้องขอทานเขาต่อไป  
     
ลงท้ายลูกเศรษฐียินดีรับ                ไปอยู่กับซินแสแก้นิสัย 
ไม่ว่ามีกิจการสถานใด                  แกใช้ให้ทำสิ้นจนชินการ     
     
แกปรานีจี้ไชด้วยใจรัก                จนรู้จักค้าขายหลายสถาน 
อยู่กับหมอต่อมาไม่ช้านาน           ก็พ้นการทุรพลเป็นคนแคลน  

ชาวเราเอ๋ยพ่อแม่มุ่งแต่รัก              สู้ฟูมฟักในบุตรนั้นสุดแสน 
แต่ความรักมักเดินจนเกินแกน          เลยเข้าแดนทุกข์ถมระทมกาย  
     
ดังเศรษฐีรักบุตรสุดสวาท               บุตรอุบาทว์มิได้รักสมัครหมาย 
เอาแต่ใจใฝ่ตามความสบาย             พ่อแม่ตายก็เพราะตรมระทมใจ  
     
ยังมิหนำซ้ำว่าด่ากระดูก                หาว่าถูกพ่อแม่รังแกได้ 
แต่ชาวเราเนาเขตประเทศไทย            คงจะไม่พบปะขอประกัน  
     
เพราะพระราชบัญญัติอุบัติแล้ว          เหมือนดวงแก้วส่องสว่างทางสวรรค์ 
บังคับให้ศึกษาทั่วหน้ากัน                 พระคุณธรรม์ข้อนี้ไม่มีเทียม  
     
ที่สุดนี้ชาวเราน้อมเกล้าฯ นบ               พระจอมภพภูบดินทร์พระปิ่นเสียม 
พระปลุกใจไทยทั่วตั้งตัวเตรียม          ทุกอย่างเยี่ยมยิ่งคุณวิบุลเอย.........